Schip ahoy!

Het leven is voor mij geen kort stompje kaars….
….. het leven is een schitterende toorts die ik tijdelijk mag vasthouden. Ik wil hem zo helder mogelijk laten branden voor ik hem aan toekomstige generaties doorgeef.

De laatste dagen van elk jaar barst ik van zelfvertrouwen.
Deze keer was het weer niet anders, want:

Ik ga vanaf 1 januari meer bewegen
Ik ga vanaf 1 januari doordachter omgaan met voeding
Ik ga vanaf 1 januari meedoen aan tournée minerale
Ik ga vanaf 1 januari op dieet
Ik ga, ik ga, ik ga…. vanaf 1 januari ...

Natuurlijk wil ik geloven dat ik wilskrachtig ben.

Ik wist op voorhand dat ik op 1 januari niet kon starten, want ik organiseerde een nieuwjaarfeestje voor mijn kinderen en kleinkinderen. Ik zal geen tijd hebben om te bewegen, want ik moet koken. Ik kan niet met een dieet starten, als ik de ganse dag gekookt heb en al dat lekkers heb klaargemaakt.
Op 2 januari moest ik opruimen en zat de frigo vol restjes die ik toch niet kon weggooien.
Misschien kan ik maar beter op 1 februari starten?

Op die momenten voel ik mij machteloos, omdat ik besef dat ik mezelf niet zo goed in de hand heb.
Is mijn wilskracht toch niet zo groot als ik dacht?

Aan zelfvertrouwen ontbreekt het mij nochtans niet.
Ik moet dus nog iets anders aanwenden om in mijn opzet te slagen.
Ik moet mezelf meer kunnen controleren. Zelfcontrole?

Hoe kan ik mijn zelfcontrole trainen?
Door haalbare doelen te stellen en mijn leven zodanig in te richten dat ik mijn doelen kan bereiken.
Daarom moet ik lessen trekken uit negatieve ervaringen en actief op zoek gaan naar nieuwe positieve mogelijkheden.

Laat mij het dan als volgt stellen:
“Ik ben een schip dat zich een weg moet banen door een rotsige baai. Sommige rotsen zijn zichtbaar en kunnen omzeild worden.
De rotsen onder de waterspiegel kan ik opsporen door middel van peilingen en door van richting te veranderen, wanneer het water plotseling ondiep wordt.
Door de ondiepe plekken vanuit verschillende richtingen te benaderen en te voorspellen, waar onder de oppervlakte zich gevaarlijke rotsen bevinden, kan ik eventueel het schip veilig in de haven brengen”.

Als je niet wil dat anderen de koers van je schip bepalen, moet je zelf het roer in handen nemen.
Al te vaak laten we ons meeslepen door wat ons overkomt.

Ik laat me niet stoppen.
Ik zie wel waar het schip strandt.
Ik moet niet de rots in de branding zijn, maar zo goed mogelijk meedeinen met de stormen die ik moet trotseren.

Aan allen een gelukkig en gezond Nieuw Jaar!

Nelly Creten

Voor vragen over dit artikel kan je mailen naar info@raliga.be