Opstaan

Geplaatst op: 
Maandag, 7 augustus, 2017 - 18:42

Ik beschouw mezelf niet echt als een super-positief mens. Ik probeer er wel zoveel mogelijk het beste van te maken, dat wel. Ondanks het feit dat ik een grondige hekel heb aan de ochtenden (ochtendstijfheid weet je wel), probeer ik verder te kijken en me elke ochtend opnieuw in te prenten dat het wèl de moeite waard is om op te staan. Niet altijd even gemakkelijk, maar het moet.

Het moet voor de mensen om me heen.

Mijn man die ’s ochtends de boterhammetjes smeert voor de kinderen en er ’s avonds voor zorgt dat we iets lekkers te eten krijgen. Die voor ons onder andere naar de winkel gaat en regelmatig het vervoer van en naar de hobby’s (en dan vooral naar de voetbal van onze zoon) voor zijn rekening neemt. Mijn man die me graag ziet en me ook af en toe durft te negeren als ik weer eens zaag over het feit dat het toch erg moet zijn dat hij met een ‘oud vrouwke’ is getrouwd.

Het moet voor mijn kinderen. Ik wil dat ze een mama hebben op wie ze kunnen bouwen. Die hen toont dat het moeilijk ook kan en dat je niet moet opgeven. Een mama die even goed kan zagen als hun kamer niet is opgeruimd en die hen er op wijst dat meehelpen in het huishouden voor iedereen belangrijk is. Dat mama wel hulp nodig heeft, maar vooral dat ze het ook nog alleen kan. Een mama die af en toe kan zeggen dat het even niet gaat, maar die toch haar schouders rechttrekt en borst(en) vooruit steekt en moed toont.

Het moet voor mijn ouders en schoonouders. Ik wil dat zij zich geen zorgen hoeven te maken over hoe het met me gaat. Dat ze erop kunnen vertrouwen dat het ons wel lukt als gezin, maar dat ik hen ook wel super dankbaar ben voor alles wat ze voor ons doen. De opvang van de kinderen komt op de eerste plaats; nooit is het voor hen te veel om in te springen en voor die schatten te zorgen. Het maakt dat mijn kinderen leren dat die band met de grootouders belangrijk is. Dat geven om elkaar over generaties heen gaat.

Het moet ook speciaal voor mijn zus. Zij is de oudste van ons twee en heeft vaak op mij moeten passen. Zij heeft als oudste de weg voor me opengelegd en de meeste zorgen opgevangen. Ik wil niet dat zij zich nog zorgen maakt over mij. Ze moet weten dat het me lukt en dat ik haar even goed kan opvangen, wanneer zij het nodig heeft. Ik kan intens genieten van onze momenten samen.

Ook mijn vrienden en collega’s maken dat ik die verdomde ochtendstijfheid overwin en uit mijn bed kom. Ze geven me – net zoals mijn zus, man en (schoon)ouders – het gevoel dat ik er mag wezen. Ondanks die reuma, ondanks de pijn en de vermoeidheid. Ik heb vaak het gevoel dat ze er beter mee overweg kunnen dan ik zelf.

Maar het is niet makkelijk. Elke ochtend opnieuw die ochtendstijfheid overwinnen. Elke ochtend opnieuw moe opstaan en doorbijten. Soms wil ik gewoon, al is het maar voor een dagje of twee, wegkruipen onder de dekens en me afsluiten van de wereld. De boel de boel laten zijn.

(En af en toe laat ik die machteloosheid en frustraties ook gewoon toe. Maar niet te lang. Bang om mezelf te verliezen. Bang om de moed niet meer te vinden om te vechten. Bang om de boel de boel inderdaad gewoon te laten zijn.)

Bron: Reuma In Mij, Opstaan
 

lid worden nieuwsbrief RA Liga vzw - Reumatoïde Artritis Liga vzw Like Facebook-pagina RA Liga vzw - Reumatoïde Artritis Liga vzw OP ZOEK NAAR JE TALENTEN OP ZOEK NAAR JE TALENTEN Sint-Niklaas