"Is er hoop?" Dit is een vraag die ik als dokter vaak hoor.
Een van mijn patiënten, die met een lage rugblessure worstelde, vertelde me onlangs dat de artsen haar bleven zeggen, dat er geen hoop op verbetering was. De blik op haar gezicht sprak boekdelen, hoe schokkend dit nieuws voor haar was, de impact op haar welzijn.
Ze vroeg me rechttoe rechtaan: "Wat denkt u?"

Vooraleer ik mijn antwoord aan haar deel, wil ik eerst duidelijk maken, waarom zowel de vraag als het antwoord ertoe doen.

Strikt genomen is hoop een gevoel of verwachting voor een gewenste uitkomst.
Een aantal verschillende studies onderzochten de impact van hoop op chronische ziekten en suggereren dat hoop met verbeterde resultaten kan worden geassocieerd.
Hogere niveaus van hoop gaan vaak gepaard met een grotere algemene tevredenheid, betere leefstijlgewoonten en lagere niveaus van depressie en angst.
Cardiovasculaire problemen lijken gunstiger te herstellen bij patiënten die meer hoopvol zijn.

Als het gaat om chronische pijnaandoeningen, of het nu rugpijn, migraine of reumatoïde artritis is, een constante pijnervaring kan gemakkelijk het hoopgevoel wegnemen.
Je wilt optimistisch blijven en een positieve kijk hebben, maar hoe meer pijn je hebt, hoe meer jij je begint af te vragen, of goede tijden wel of niet in het verschiet liggen?
Onderzoekers op het gebied van gedragswetenschappen verwijzen soms naar dit emotionele conflict, waarbij het piekeren over je toekomst een tol begint te eisen.

Een bepaald deel van de hersenen, bekend als de cortex cingularis anterior, lijkt een belangrijke rol te spelen in het stimuleren van hoop.
In theorie kunnen de juiste gedachten of denkwijzen helpen bij het ontstaan van meer positieve gevoelens of emoties in het emotionele verwerkingscentrum van de hersenen, de amygdala genoemd, en dit activeert op zijn beurt gedragsveranderingen die uiteindelijk leiden tot het bereiken van gewenste doelen.
De belangrijkste stap is om de juiste vooruitzichten te creëren om deze reactie in gang te zetten. Dit is waar mensen kunnen vastlopen.
Als je begint met het idee dat "deze toestand chronisch is, niet zal verdwijnen en er daarom geen hoop is", dan kan je evengoed meteen alle hoop opgeven.

Toen de artsen mijn patiënte vertelden dat er geen hoop voor haar was, omdat ze een chronische aandoening had, namen zij het laatste sprankeltje hoop weg, omdat ze haar in feite dwongen de verkeerde denkwijze aan te nemen.
In ieder van ons huist een drijfveer met een kernmissie en een reeks overtuigingen en waarden die hun eigen doelen bepalen.
De vooruitzichten van mijn patiënte verbeterden dramatisch, toen ik haar herinnerde aan alles wat ze had bereikt sedert ik haar kende en hoe ze op de juiste weg was om haar doelen te bereiken. We begonnen te praten over hoe goed zij met alles omging en de dingen aanpakte en dat haar levenskwaliteit een grote kans maakte om verder te verbeteren, als zij haar denk- en handelswijze zou volhouden. Ja, zo zag ze, er was hoop!

Een rooskleurig beeld hebben als het goed gaat, is één ding, maar een glimp van hoop blijven zien als het moeilijker wordt, kan een grotere uitdaging vormen.
De eerste stap in de goede richting is het vinden van die belangrijke vonk die hoop kan aanwakkeren.
Daarna kan je je pad verder uitbouwen op basis van hoop en niet langer gericht op pijn.

Voor vragen over dit artikel kan je mailen naar info@raliga.be
Meer info op raliga.be over: hoop

Bron: Vrije vertaling gebaseerd op blog.webmd.com, Why You Need Hope?