Hoe Halloween hielp bij aanvaarding
Een jonge vrouw met RA doet een ontdekking over zichzelf en vertelt haar verhaal.
Oktober: de maand van Halloween, pompoenen, kostuums en eindeloze snoepjes. Het ultieme spel van verkleden en op zoek gaan naar de ultieme beloning: snoep. Het is een kinderdroom die uitkomt.
Als ik terugdenk aan Halloween, herinner ik me dat ik als jong meisje met reumatoïde artritis evenveel verwachtingen koesterde als mijn vriendjes, eenmaal de vooravond van het grote gebeuren dichterbij sloop. Maar elke dag werd de angst van dit jonge meisje groter.
Trick-or-treat betekende voor mij en mijn vermoeide, ontstoken gewrichten dat ik veel moest rondlopen om snoep te verzamelen en om mijn vrienden bij te houden. Ik weet nog dat ik als kind, mijn opties tegen elkaar afwoog:
- A) Ik kon thuisblijven en zelf snoepjes aan onze voordeur uitdelen, maar dan miste ik elke gelegenheid om samen met mijn vrienden wat lekkers voor mezelf te verzamelen;
- B) ik kon gewoon met de anderen deelnemen en pijn leiden, terwijl ik probeerde om iedereen bij te houden;
- C) of ik kon gebruikmaken van een rolstoel maar vreesde dan telkens dat de anderen mij zouden verstoten.
►Optie A zou nooit werken: het leek me veel te saai en ik wilde dat mijn outfit gezien werd!
Dit kleine meisje had niet voor niets ontelbare uren besteed om haar kostuum zo te krijgen dat het precies goed zat, om vervolgens de deur niet uit te gaan en niet te kunnen pronken met haar nieuwste creatie.
►Bij de keuze van optie B zou ik tijdens en nadien ondraaglijke pijn ervaren doordat ik de hele tijd iedereen moest achternahollen;
►Dus koos ik met een bang hartje voor optie C: Halloween beleven met behulp van een rolstoel!
Op het eerste gezicht lijkt de angst misschien ongegrond of zelfs belachelijk?
Wat niemand echter leek te begrijpen, was dat elke keer dat ik in die rolstoel ging zitten, het niet langer om mezelf ging. Telkens had ik dan te maken met de zeer harde realiteit dat ik anders werd behandeld en beoordeeld maar het legde ook beperkingen op mezelf.
Toen ik opgroeide, was ik mij ervan bewust dat mijn rolstoel en ik een liefde-haat-relatie hadden. Ik vond het langs de ene kant geweldig, omdat ik niet vanaf de zijlijn hoefde te kijken, maar op mijn eigen manier echt de pret mee kon beleven. Maar ik vond het langs de andere kant helemaal niet leuk dat de mensen mij door de rolstoel anders of soms helemaal niet meer zagen!
In die tijd voelde het aan, alsof mijn stoel mij beperkingen oplegde en mij anders dan de anderen maakte. Maar het enige wat ik wou, was samen met de anderen plezier maken!
Degenen die met een rolstoel ervaring hebben, zullen het met mij eens zijn dat een rolstoel vaak een sterk stigma heeft. Ik was angstig door de talrijke blikken van de mensen, sommigen wezen zelfs naar mij, of anderen staarden me aan.
Velen leken me te bekijken met de uitdrukking op hun gezicht, alsof ze zich afvroegen, "wat iemand die er 'goed' uitziet, in een rolstoel deed?" Dachten ze dat ik deed alsof? Dachten ze dat het een schreeuw om aandacht was? Dachten ze dat ik gewoon lui was?
Met de jaren groeide de angst en mijn onzekerheid.
Als gevolg daarvan merkte ik dat ik probeerde om mijn behoefte aan een rolstoel te rechtvaardigen.
Ik heb altijd sterk gevoeld dat de perceptie door de maatschappij over mij verandert als ik in die stoel ga zitten.
Ik zie er misschien goed uit, maar dat is wat jarenlange emotionele onderdrukking en hardnekkig optimisme kunnen doen. Ik leed diep, zowel lichamelijk als emotioneel, maar ik had mijn hulpmiddel nodig. Het oordeel van vreemden was vaak ongegrond.
Toen ik mij realiseerde, hoe mensen me behandelden, besloot ik om de rolstoel enkel te gebruiken als het echt absoluut noodzakelijk was. Ik maakte er een punt van om mij niet in de rolstoel te fotograferen. Ik beeldde mij in, dat ik het hele gedoe met die rolstoel uit mijn geheugen kon wissen, wanneer er geen foto's zouden zijn. Om te bedenken dat ik al meer dan een decennium zoveel tijd en energie besteed aan het ontwijken van foto's en het proberen om onzichtbaar te zijn. Maar ondanks mijn afkeer voor de rolstoel, eenmaal Halloween in aantocht was, verkleedde ik mij en was ik klaar voor de rit...
Nu ik terugkijk en nadenk over de vele jaren van rolstoelangst (die ik zelf had gecreëerd), heb ik een openbaring die ik wil delen met iedereen die een rolstoelgebruiker is. Door de jaren heen heb ik geleerd dat mijn rolstoel mij vertegenwoordigt of iets over mij zegt. Het is een object.
In plaats van zulke vijandige gevoelens jegens mijn rolstoel te hebben, heb ik moeten leren om ervan te houden. Mijn rolstoel is in elk geval een geweldig en positief hulpmiddel dat mij helpt mijn leven te leven. Ik ben zo dankbaar dat de rolstoel er voor mij is.
Zonder mijn rolstoel had ik in mijn jeugd niet de pret van Trick-and-Treat kunnen meemaken. Mijn rolstoel heeft me gezegend om deel te nemen aan zoveel prachtige ervaringen. De rolstoel gaf mij zovele gelegenheden om prachtige herinneringen te maken in plaats vanaf de zijlijn dingen te moeten missen die ik leuk vond om doen!
Ik besefte dat het tijd is om het vechten tegen deze interne oorlog met de rolstoel te stoppen.
Dus als jij met Halloween - of op eender welk moment in je leven - worstelt om voor welke reden dan ook je rolstoel of ander hulpmidde te gebruiken, is mijn beste advies aan jou, om de negativiteit erover te verbannen en al het goede, dat het voor je kan doen, te omarmen. Omdat een rolstoel, een wandelstok of krukken precies dat zijn wat ze zijn: een hulpmiddel, niet meer en niet minder.
Een hulpmiddel om ervoor te zorgen dat wij kunnen komen waar we heen willen en kunnen genieten van alle mooie en ongelooflijke dingen die het leven te bieden heeft.
Voor vragen over dit artikel kan je mailen naar info@raliga.be
Bron: Vrije vertaling gebaseerd op themighty.com, What Halloween Helped Me See About Using a Wheelchair