DIT IS EEN PREVIEW ARTIKEL VOOR ONZE NIEUWSLEZERS
NIEUWSBRIEF JUNI 2018
Mijn RA-aandoening heeft mij beperkingen opgelegd, heeft gemaakt dat ik zowel in mijn werksituatie, in mijn gezin, als in mijn vriendenkring niet altijd mijn engagementen volledig kan nakomen.
Is dat erg? | |
Ja, voor mij wel. |
Mijn-RA-aandoening wakkert mijn ongerustheid aan, de pijn die ik soms voel, bezorgt mij slapeloze nachten, hypothekeert mijn toekomst.
Is dat erg? | |
Ja, voor mij wel. |
Ik voel mij al jaren een vrouw met “barsten”.
Is dat erg? | ja, voor mij wel. |
Vooraleer ik hierop antwoord, sta mij toe om eerst een verhaaltje te vertellen.
“Een oude Chinese vrouw had twee grote potten, elk opgehangen aan een draagstok die ze in haar nek droeg. Eén van de potten was gebarsten, terwijl de andere pot nog intact was en steeds zijn volledige inhoud van water naar huis bracht. Aan het einde van de lange wandeling van de bron naar huis, was de gebarsten pot daarentegen nog maar halfvol water.
Gedurende meerdere jaren bracht de oude dame slechts anderhalve pot water thuis tijdens dit dagelijkse ritueel. Natuurlijk was de intacte pot erg trots op zijn capaciteiten, terwijl de arme gebarsten pot zich schaamde voor zijn gebreken. De gebarsten pot had verdriet, want hij kon maar de helft van het werk doen waarvoor hij gemaakt was.
Na jaren, waarbij de gebarsten pot zich als een mislukkeling beschouwde, sprak hij de oude dame aan toen ze bij de waterbron waren: “Ik schaam me voor mezelf, omdat de scheur in mijn kant het water laat ontsnappen langs de weg bij de terugkeer naar huis”.
De oude vrouw glimlachte en zei het volgende: “Is het je niet opgevallen dat er aan jouw zijde van de weg bloemen staan en aan de andere kant van de weg niet? Ik heb altijd geweten van die barst. Ik heb dus bloemzaden aan jouw kant van de weg gezaaid. En elke dag, op weg naar huis, heb je hen besproeid. Al twee jaar heb ik schitterende bloemen kunnen plukken om het huis te versieren. Zonder jou, zoals je bent, kon er geen schoonheid zijn om de natuur en het huis te versieren.”
Om te antwoorden op de vraag: | Ja, ik vind dat erg, maar... |
Ieder van jullie mag van dit verhaaltje gerust het zijne denken.
Voor mij is het een opsteker.
RA heeft mijn lichaam aangetast en mijn mogelijkheden beperkt.
Dat is een feit.
Ik ben een vrouw met “barsten”.
In mijn lichaam huist de RA-vijand en met medicatie probeer ik te voorkomen dat die vijand meer terrein wint.
Door mijn lichaam te bewegen en te verzorgen, maak ik het terrein minder toegankelijk.
Maar ik ben ervan overtuigd dat mijn mentale kracht, het inzetten van mijn talenten en het creatief aanwenden van mijn mogelijkheden en vaardigheden ervoor zullen zorgen dat ik - met mijn barsten – verder nog een mooi levenspad kan bewandelen.
Nelly Creten