Tweedelig sportleven, of zijn het er toch 3?

Geplaatst op: 
Donderdag, 17 augustus, 2017 - 21:24

Zoals bij veel vrouwen, spreek ik van een tweedelig sportleven…
Sporten vóór de kindjes en sporten nà de kindjes.

Deel 1
Als 5-jarige ben ik met turnen gestart. Veel herinner ik mij hier niet meer van, maar het was wel de start van mijn liefde voor sport(en).
Rond mijn 8e kwam hier zwemmen bij. Omwille van de af te leggen afstand (turnen was op 15 km van onze woning, zwemmen slechts op 1,5 km) en de bijkomende studies op school werd er gekozen om rond mijn 10e enkel het zwemmen verder te zetten.
Oh, wat hield ik van de meest sierlijke, maar lastigste wink slag: vlinderslag… Het hielp natuurlijk dat ik er wel ‘redelijk’ goed in was (geen Belgische record of zo, natuurlijk…).

Op mijn 16e behaalde ik mijn diploma initiator zwemmen. Het opende deuren voor weekendwerkjes en vakantiewerken in het zwembad.
Ik was 18, had net mijn rijbewijs gehaald, toen ik op een ochtend opstond en mijn arm niet meer omhoog kreeg. Tranen van pijn en weemoed rolden over mijn wangen. Een bh dichtdoen, een staart in mijn haar maken… het lukte opeens niet meer. Samen met mijn mama ging ik naar de huisarts. Hij stelde een slijmbeursontsteking in de schouders vast.
De dokter, en ook wij, dacht aan een overbelasting van de schouder, want vlinderslag is nu eenmaal schouderbelastend, natuurlijk. Wisten wij veel dat het in feite de eerste tekenen van reumatoïde artritis waren.

Uiteindelijk ben ik niet wegens RA met zwemmen gestopt, maar omwille van de combinatie hogeschool en sport.
Tot mijn zwangerschap van mijn oudste dochter ben ik zwemlessen blijven geven. Ik telde toen 22 lentes.
In de 4 jaar volgend op mijn eerste opstoot heb ik nog een paar keer een probleem in de schouder gehad…
Deze werden met een cortisonespuit verholpen.

En dan, je herkent dit waarschijnlijk wel, dit is niet alleen voor RA-mama’s zo, dan komt die eerste spruit en neemt dat kleine wezentje al je vrije tijd over.

Zo belanden we in deel 2.
Je gaat werken en van zodra je niet moet werken, ga je zo snel mogelijk de grootste liefde van je leven ophalen. Niet dat we dat erg vinden, … maar als we eerlijk zijn: we gebruiken onze kinderen dikwijls als excuus om niet te kunnen gaan sporten (of voor andere me-time-momenten).

Tweedelig sportlevenTenslotte kwam het ogenblik dat er enkele extra onderzoeken werden gedaan en dat de slijmbeursontstekingen en andere kwaaltjes toch niet zo maar van overbelasting konden zijn.
Het verdict: “Ja, Sjoeke, je hebt RA.”

Ik startte toen met medicatie, en ik had echt zoiets van "ik moet dit eerst onder controle krijgen".
Ondertussen kreeg ik ook nog een tweede dochter en daarna konden we starten met andere, zwaardere medicijnen.
En sporten, tja, sporten werd iets waar ik enkel nog voor ging supporteren.
Mijn man was in die tijd professionele basketbalspeler en ik ging naar elke match kijken, wanneer mogelijk, in combi met het fulltime werken en de kindjes.
Mijn hart ligt ook nog bij een Belgische basketbalploeg, waar ik ook zo veel mogelijk naar probeerde te gaan kijken.
Sporten bleef een belangrijk aspect in ons gezin. Maar voor deze mama was het vooral passief sporten; het actief sporten werd nog wat vooruitgeschoven.

Tot de medicijnen alles terug in evenwicht brachten en ik het gevoel kreeg dat het tijd werd om iets aan mijn ooit zo sportieve lichaam te werken.
Ik kocht een elektrische fiets in 2014 en probeer nu zo veel mogelijk met mijn fiets naar het werk te gaan. Ideaal vind ik dat om te bewegen zonder echte weerstand! Buiten wat zadelpijn de eerste dagen, heb ik geen problemen ondervonden.smiley
Ik geniet ervan om tijdens de rit van het werk mijn hoofd vrij te maken en de meisjes van school te halen.
Soms voelt het wel wat vervelend aan, als ik andere mensen voorbijrijd. Ik zie ze dan denken: “Alé, zo een jonge vrouw en ze heeft een motortje nodig om 8 km te fietsen".
Uiteraard weten ze niet dat ik maar 8 km moet fietsen, noch dat ik RA heb, maar hé, de eerste gedachten in je hoofd zijn niet altijd de meest logische.
Ik laat het niet aan mijn hartje komen maar die eerste gedachten, die blijven. Het is nu eenmaal zo, je kan het niet zien aan mij…
Er was ooit eens iemand die zei: “pfffff, zo een elektrische fiets". Ik vind dat niets. Fietsen is fietsen zonder hulp.”
Ik weet wel dat ik dit niet persoonlijk mag nemen, want ik ben van oordeel dat je nooit een mening kan maken over iemand anders, zolang je zelf niet in dezelfde situatie zit of hebt gezeten. Bovendien reageren mensen nu eenmaal verschillend. Toch, … zoiets blijft toch even hangen.

De reumatologe heeft mij aangeraden om een sport te kiezen die mijn lichaam flexibel houdt.
Ik ben nog steeds op zoek naar een yoga-/pilatesles die past in het schema van mijn werk, werk van mijn man, sport van mijn man, buitenschoolse activiteiten van de meisjes, waarvoor ik geen half uur hoef te rijden en die geen stukken van mensen kost…cheeky
Ik vond dus al redelijk wat plaatsen via het internet: ofwel hang je dan vast aan zo’n fitnessabonnement, waar ik buiten de yoga- of pilateslessen niets aan heb, ofwel is het met persoonlijke begeleiding en dus meestal wel te duur voor mijn portemonnee, ofwel is het op een dag waarop andere mensen in mijn gezin mij nodig hebben…
Zoals ik al zei: een aantal zaken hierin zijn niet alleen voor RA-mama’s van toepassing, me dunkt.

Iets wat wel in mijn agenda paste afgelopen paar maanden, was het ouderbasket georganiseerd vanuit de basketbalclub van mijn dochter. Om de 2 weken kon er de vrijdagavond een uurtje basketbal gespeeld worden, enkel tussen niet basketbal-spelende ouders. Heel gezellig en geen verplichtingen. Had je te veel last, of was je te veel buiten adem, dan koos je er zelf voor om aan kant te gaan. Ik durf wel zeggen dat het echt heel goed meeviel.
Maar nu is het basketbalseizoen voorbij en denk ik toch om mijn zoektocht naar de ideale, betaalbare, lessen verder te zetten.

En zo komt er dan misschien toch een deel 3 van het sportleven: dat van een RA-mamasurprise
Ik wil immers mijn 32 jaar oude gewrichten zo goed mogelijk smeren!
Ik sluit graag af met onderstaande zin, die ik vrij veel gebruik:
Tweedelig sportleven“Het moeilijkste aan sporten met RA is: je moet sporten om alles flexibel en los te houden, maar je mag niet in overdrive gaan, want dan kom je al snel je andere kant terug tegen. RA is balans zoeken in alles voor mij, en dus ook in sporten.”

Sjoeke