Ik kan haast niet uit mijn bed vandaag. Weer die vervelende vermoeidheid en die opgezwollen handen.
Mijn hele lichaam protesteert tegen het feit dat ik geen echte basistherapie meer heb. Voor veel mensen is de uurverandering een leuk gegeven: lekker een uurtje langer slapen. Voor mij is het vandaag een uur langer in bed liggen woelen en op de klok kijken. Lekkere broodjes, met liefde gehaald door mijn man, doen mij de veel te lange nacht even vergeten. Ons zondagse wandelingetje door het natuurreservaat De Liereman lukt mij met spijt in mijn hart vandaag niet. Mijn wederhelft besluit om maar alleen te vertrekken met de belofte mij te komen halen om samen op een terrasje toch nog wat te genieten van de natuur. Ik voel woede in mij opkomen: weer die RA die de spelbreker is. Het zit terug in mijn hoofd en mijn lichaam, ik kan er niet omheen: na lange tijd beheerst de RA mijn leven opnieuw volledig. Gelukkig is zondag een echte familiedag bij ons. De kinderen druppelen binnen om een lekkere kop warme chocolademelk te drinken en een stuk zelfgebakken cake te eten. De dag kan niet meer stuk !
