Vrijdag was het weer zover. Terwijl ik hier normaal gesproken altijd tegenop zie, was ik blij dat het tijd was voor mijn tweemaandelijkse controle in het universitaire ziekenhuis van Gent.
Ik voel mij niet zo goed. Ik maak mij voortdurend ongerust. Ik ben van nature geen doemdenker maar nu overvalt mij toch een soort angst. Angst om te hervallen. Angst om weer die soms niet te harden pijn te voelen.
Gelukkig had ik al vroeg een afspraak met mijn reumatoloog. Door mijn behandeling met MabThera word ik bij elk bezoek geëvalueerd. Dit houdt in dat er een volledig onderzoek van de gewrichten gebeurt en er een uitgebreide vragenlijst moet ingevuld worden. Het onderzoek viel tegen. Onder toezicht van de reumatoloog betastte een dokter in opleiding mijn gewrichten en kneep er in alsof het klei was. Ik sprong telkens even omhoog van de onderzoekstafel. Gewrichtjes waar ik tot nu toe nog geen problemen mee had, deden pijn door zijn hardhandig onderzoek. Gelukkig stond de reumatoloog er bij om die jeugdige overmoed wat in te tomen en te wijzen op het feit dat gewrichten bij RA-patiënten echt wel heel gevoelig kunnen zijn. Zelfs zonder uiterlijke tekenen van roodheid of zwelling. Later die dag voelde ik mij alsof ik onder een tientonner terecht gekomen was. Overal pijn.
De uitslag was zoals ik reeds vermoedde. Op 25 augustus en 8 september word ik herbehandeld. De reumatoloog zelf was tevreden. De meeste mensen hervallen tussen zes en achttien maanden na de infusen. Ik zit dus goed volgens hem en ik denk dat hij gelijk heeft.
