Vandaag zie ik het helemaal niet meer zitten.
Ik voel mij echt slecht en heb helemaal geen zin om wat dat ook maar te doen.
Het begon allemaal verleden week na onze wekelijkse wandeling in het bos. Thuis gekomen moest ik mij, volledig uitgeput, in zeven haasten op de zetel leggen om niet door mijn benen te zakken. Wat ik toen voelde was moeilijk te beschrijven. Mijn lichaam weigerde volledige dienst. Het leek wel of ik verlamd was. Elke beweging kostte mij ontzettend veel moeite. Ja, eigen schuld, je moet meer naar je lichaam luisteren, dacht ik toen.
Maar drie dagen later lig ik nog in de zetel en is er van beterschap nog geen sprake. Vervelende aften plagen me nu dag en nacht en ik heb de grootste moeite om het kleinste stukje voedsel binnen te werken. Ik voel mij echt ziek! Naar de dokter voor bloedonderzoek is de boodschap! Er zit niets anders op.
Het was wel even schrikken toen ik de uitslag zag. De witte bloedlichaampjes waren gezakt tot 900 terwijl het aanvaarbare minimum 4000 is. Er is duidelijk iets mis. Na telefonisch contact met de reumatoloog staat morgen een spoedconsultatie op het programma.
