Drie brutale merels, een koppeltje vinken, een dikke koperwiek en wel acht tortelduiven strijden om de lekkerste graantjes uit het voederhuisje in onze tuin mee te pikken.
Plezant om ze zo bezig te zien vanuit het raam van onze gezellig warme living. Ik heb wel een beetje medelijden met hen. De winter duurt al zo lang nu. Overleven wordt voor hen moeilijker en moeilijker en de lente is nog ver. Ook ik snak naar die eerste zonnewarmte op mijn huid. Maar het ziet er naar uit dat ik nog even geduld zal moeten hebben. De vrieskou is nog niet van plan het op te geven.
Gelukkig is er goed nieuws. De afspraak op 27 januari voor een nieuwe botboor is niet doorgegaan. Witte bloedcellen en bloedplaatjes waren bij de laatste controle tot bijna het normale gestegen! Iedereen hier thuis natuurlijk in de zevende hemel. Gelukkig was er de prof in Gent nog die ons met de beide voeten terug op de grond zette. Hij wil de komende weken een bevestiging zien dat dit zo blijft. Het is tenslotte nog maar het eerste positieve bloedonderzoek na maanden.
Maar ik voel dat ik op goede weg ben. Nu nog proberen vol te houden, maar daar werk ik aan.
