Ondertussen alweer een jaartje ouder geworden. Ouder en wijzer, zeggen mijn vrienden.
Ouder wel, maar wijzer!? Geen groot feest dit jaar. We hebben het gezellig onder ons tweetjes gevierd met een lekker glaasje champagne. Wanneer je wat ouder wordt hoeft dat uitbundig gevier niet elk jaar.
Deze morgen een mailtje gekregen met foto’s van kleinkindjes Sien, Roos en Cas. Sien verkleed als Tijgertje, het figuurtje uit de verhaaltjes van Winnie de Pooh. Met een geschminkt snoetje kijkt zij trots in de cameralens. Het wordt haar eerste carnavalfeest in de eerste kleuterklas. Roos en Cas zijn dan weer verkleed in die gekke Boemba. Met een rode neus en de bekende gele punthoed op zien ze er om ter schattigst uit. Voor Sien is carnaval niet alleen verkleden maar ook een masker dragen om je zo een beetje te verstoppen voor de buitenwereld en ook om haar papa en mama te kunnen bedotten.
Bedotten wij als RA-patiënten soms ook niet de mensen? Hebben wij ook dikwijls geen masker op om zo onze pijn te verstoppen? Maskers met lachende gezichten die zeggen: alles gaat goed, we redden het wel. Maar onder die maskers verschuilen zich dikwijls verdriet, pijn en wanhoop. Onder die maskers zijn we niet altijd zo moedig en kunnen wij ons vaak eenzaam en onbegrepen voelen. Gelukkig zijn er mensen die achter die maskers kunnen kijken en zien hoe het echt wel met ons gaat.
