Een echte verademing!
Nu mijn leven niet langer wordt beheerst door wekelijkse bloedonderzoeken en veelvuldige consultaties in Gent kan ik de draad weer opnemen.
Ik kan terug deelnemen aan de maandelijkse bijeenkomsten van de zelfhulpgroep voor RA-patiënten en die betekenen heel veel in mijn leven.
Het begon ongeveer elf jaar geleden. Ik was op zoek naar informatie over mijn, toen nog heel actieve, RA. En waar kan je dat beter vinden dan bij een groep lotgenoten? Er ging een heel nieuwe wereld open. Ik was niet alleen! Er waren nog mensen met dezelfde twijfels en vragen waar ik al een hele tijd mee worstelde. Vragen over medicatie, pijnbestrijding, symptomen. Maar ook vragen over een toekomst met RA en wat de gevolgen zouden kunnen zijn voor het gezin. Ik leerde er assertief en mondig te zijn tegenover de artsen die dikwijls voor ons, patiënten, op een onbereikbaar verhoogje staan. Maar nog het meest leerde ik van de mensen zelf. Praten over gevoelens. Dat we zeker mogen huilen of verdrietig zijn wanneer de ziekte weer eens wint. Dat we boos mogen zijn als we weer eens, door de buitenwereld niet begrepen, bestempeld worden als profiteurs of luieriken. Dat we ons niet heel de tijd moeten verantwoorden of moeite moeten doen om alles uit te leggen.
Voor mij is onze zelfhulpgroep een verrijking van mijn leven als RA-patiënte. Ik heb er ook vrienden voor het leven gevonden!
